”cei dinainte eram vânători„-„cazadores éramos los de antes”de Aldo Luis Novelli (traducido al rumano por Elisabeta Boțan)
Aldo Luis Novelli |
cei dinainte eram vânători
lui Robert Edward Gurney
Trăiam în impetuosul deșert
eram copii cvasi sălbatici
vânam vipere cu capul ascuțit
pe care le mulgeam cu un ciob
sticlă ca să le scoatem veninul
apoi le lăsam inocuele
smulgându-le pungile din spatele colților
apoi conduși de un câine călăuză
prindeam șopârlițele vii
ca aliment pentru vipere-
pe cel mai mic îl trimiteam
să adune furnici pentru șopârlițe.
alteori
cu o mașină hodorogită
a tatălui vreunui prieten
ieșeam să călcăm păianjenii păroși
pe asfaltul fierbinte de pe ruta 22.
zilele erau mai pașnice
cu o ladă de mere
învelită în plasă de muște
o coadă de mătură tăiată
ridicându-i o parte-
miezuri de pâine sub ea
și o frânghie legată până la
partea din spate a cătinilor
așteptam cu o răbdare orientală
să apară vrăbiile
sau sturzii-cântăreți de patagonia ca să mănânce pâine.
nu am prins niciodată păsări în acest fel
nici cu solnița furată de la bătrâna
pe care o avea unul dintre cei din bandă
ca să prindem ciocănitori.
zilele erau mai spectaculoase
vânam dragoni verzi
sirene frumoase din râul limay
amuțite de norul gros
și unicorni pierduți
printre berze de metal
băutoare de petrol.
îmi amintesc toate astea acum
când citesc” Capcana”
un poem din volumul ”The Dragonfly and Other Poems”
scris de prietenul meu Bob Gurney.
cazadores
éramos los de antes
a
Robert Edward Gurney
vivíamos
en el desierto impetuoso
éramos
pibes cuasi salvajes
cazábamos
víboras de cabeza afilada
que
ordeñábamos con un pedazo
de
vidrio para quitarles el veneno
y
luego dejábamos inocuas
arrancándole
las bolsas detrás de los colmillos.
luego
guiados por un perro baquiano
atrapábamos
lagartijas vivas
como
alimento para las víboras/
al
más chico lo mandábamos
a
juntar hormigas para las lagartijas.
otras
veces
con
el auto destartalado
del
viejo de un amigo
salíamos
a pisar arañas peludas
en
el asfalto caliente de la ruta 22.
los
días más apacibles
con
un cajón de manzanas
envuelto
en tela mosquitera
un
palo de escoba cortado
levantando
un lado/
migas
de pan debajo
y
una soga atada hasta
detrás
de los tamariscos
esperábamos
con paciencia oriental
que
aparecieran los gorriones
o
los zorzales patagónicos a comer pan.
nunca
atrapamos un pájaro así
ni
con el salero robado a la vieja
que
llevaba un integrante de la banda
para
atrapar pájaros locos.
los
días más espectaculares
cazábamos
dragones verdes
bellas
sirenas del río limay
encalladas
en la barda
y
unicornios perdidos
entre
las cigüeñas de metal
bebedoras
de petróleo.
recuerdo
todo esto ahora
que
leo “La trampa”
poema de The Dragonfly and Other
Poems
del
amigo Bob Gurney.
Gracias Elisabeta!.
ResponderEliminaraldo.-